عکاسی علمی

عکاسی علمی علاوه بر اینکه تحقیقات علمی را به تصویر می‌کشد؛ به آنها سندیت می‌بخشد و مطالعه آنها را آسان‌تر می‌کند.
عکس‌های علمی درنهایت سادگی آنچه را چشم‌های دانشمندان می‌بینند، برای همیشه ضبط و ثبت می‌کنند. عکـاسی کلوزآپ، فتوماکروگرافی و فتومیکروگرافی سه رکن اصلی عکـاسی علمی به شمار می‌روند. استفاده از این سه شیوه عکاسی به دانشمندان این امکان را می‌دهد که مثلاً یک حشره را در محیط زندگی طبیعی‌اش یا در زمینه‌ای روشن با استفاده از شیوه کلوزآپ، به منظور مطالعه اجزای اصلی تشکیل‌دهنده اندام‌هایش و مطالعه برش مقطعی بعضی از اندام‌هایش – مثلاً چشم – مورد مطالعه قرار دهند.
زمانی که نور کافی برای دیدن یک موضوع علمی وجود ندارد. با دوربین می‌توان از طریق نوردهی طولانی، نور را متمرکز کرد یا از فیلم حساس به نور مادون قرمز سود برد، وقتی آسمان در یک لحظه بسیار کوتاه برق می‌زند یا گلوله‌ای با سرعت فراتر از قدرت درک آدمی حرکت کند، به کمک عکسبرداری با سرعت زیاد می‌توان از سریع‌السیرترین شی‌ء عکس گرفت و آن را مطالعه کرد. برای انتخاب مواد عکاسی مناسب به منظور استفاده در کارهای علمی ویژه، ضروری است که پیش از عکاسی، حساسیت فیلم مورد استفاده، ویژگی‌های فیزیکی موضوع، محدودیت‌های زمانی، ابزار مورد نیاز، نحوه نورسنجی و… حتماً در نظر گرفته شود تا بتوان کیفیت عکس‌های علمی را بالا برد.

شیوه‌های مختلف عکـاسی علمی عبارتند از:

الف: فتوگرامتری:
از فتوگرامتری برای اندازه‌گیری دقیق نظیر نقشه‌برداری هوایی به منظور ترسیم نقشه دقیق مکان‌ها، استفاده می‌شود، همچنین از این شیوه عکاسی در علم زیست‌پزشکی مثلاً اندازه‌گیری ابعاد صورت پیش از شروع ارتودنسی «دندان آرایی» بهره می‌گیرند.

ب: عکاسی مادون قرمز:
با استفاده از این شیوه می‌توان پرتوهای الکترومغناطیس با طول موج‌های بزرگ‌تر از طول موج‌های نور مرئی و کمتر از امواج میکرو را ثبت

کرد. این شیوه درمقابل امواج دوردست که از فضا یا مدار زمین دریافت می‌شوند نیز حساس است.

ج: عکاسی با پرتو ماوراء بنفش:
استفاده از این شیوه به عکاس موضوع‌های علمی کمک می‌کند تا تصویری مرئی از یک موضوع نامرئی تهیه کند یا با استفاده از نور فلورسنت میزان کنتراست دید را افزایش دهد. ازاین‌شیوه عکاسی در تشخیص علایم بیماری‌های پوستی و چشمی و به منظور کشف اسناد و تابلوهای نقاشی جعلی و دستکاری شده استفاده می‌شود.
افزون بر یک قرن پیش یک ستاره‌شناس فرانسوی به نام «پی.جی.سی.جانسن» فیلم عکاسی را «شبکیه واقعی چشم دانشمند» نامید. او در ژوئن ۱۸۸۸ خطاب به اتحادیه عکاسان فرانسه گفت: شبکیه چشم تمام ادراکات دریافت شده را در مدتی بیشتر از یک‌دهم ثانیه پاک می‌کند، درحالی که شبکیه فیلم عـکاسی همه ادراکات دریافت شده را حفظ می‌کند و می‌تواند آنها را تا مدتی نامحدود نگه دارد.