لطفا جهت استفاده از تمام مطالب ثبت نام کنید
جستجو در تالارهای گفتگو
در حال نمایش نتایج برای برچسب های 'ارزیابی'.
2 نتیجه پیدا شد
-
ارزیابی آلودگی صوتی درصورتیکه بخواهیم وضعیت آلودگی صوتی محیطی را مورد ارزیابی فنی قرار دهیم، لازم است که چهار مرحله کاملا مجزا را طی نمائیم، این مراحل عبارتند از: 1- شناسایی منابع آلودگی صوتی 2- اندازه گیری صدا 3- ارزشیابی با استانداردهای معتبر 4- اقدامات کنترلی در صورت بالاتر بودن از حد آستانه های مجاز در مرحله نخست لازم است وضعیت محل موردنظر با توجه به آلودگی صوتی مورد بررسی کیفی قرار گیرد. در این مرحله سه سوال مطرح میگردد: 1- آیا مشکل صدا وجود دارد؟ 2- میزان تراز صدا در محل مورد نظر چه میزان بوده و آیا بالاتر از حد مجاز است؟ 3- صدا از چه منبعی تولید شده و آیا میتواند کنترل شود؟ برای دستیابی به جواب این سئوالات، کافیست بطور مثال با یک کارگر سالن تولید صحبت نمائیم. درصورتیکه بتوان با هر فردی در فاصله یک متری به راحتی صحبت نمود، احتمالاً میزان صدا در آن مکان به اندازهای نیست که سیستم شنوایی انسان را تخریب نماید، اما برعکس چنانچه برای صحبت کردن و شنیدن صدای فرد مقابلمان مجبور باشیم، در فاصله نزدیک (بین 20 تا 40 سانتیمتر) فریاد بزنیم، شدت صدا در این مکان به احتمال بسیار زیاد بالاتر از آستانه های مورد قبول بوده و ً میتواند باعث کاهش شنوایی کارگر شود. در این شرایط لازم است وارد مرحله دوم شده و با استفاده از تجهیزات مناسب، ترازهای صوتی را دﻗﻴﻘه اندازهگیری و تحت تجزیه تحلیل فرکانسی قرار دهیم. در مرحله اول وضعیت آلودگی صوتی بصورت کاملا کیفی مورد بررسی قرار میگیرد، اما در مرحله دوم، میزان شدت و فرکانس اصوات با استفاده از دستگاه ترازسنج صوتی بصورت کمی اندازه گیری شده و میتوان براحتی وضعیت آلودگی صوتی نقاط مورد نظر را با استانداردهای معتبر صدا مقایسه و مورد ارزشیابی قرار داد. پس از مقایسه میزان صدای موجود با استانداردهای مطرح صدا در صورتیکه ترازهای صوتی کمتر از آستانه های مجاز باشد، مشکل خاصی وجود نداشته و عملا ورود به مرحله سوم منتفی است. اما در صورتیکه میزان شدت ترازهای صوتی فراتر از آستانههای مجاز باشد در این زمان باید وارد مرحله سوم گردید و با ارایه رویههای اصلاحی در جهت کاهش شدت صدا و کنترل آن گام برداشت. فیزیولوژی گوش انسان گوش انسان از سه قسمت گوش داخلی، میانی و خارجی تشکیل شده است که هر کدام از این قسمتها وظایف مهمی را بر عهده دارند. طبق شکل روبرو لاله گوش با توجه به شکل ظاهری خود امواج صوتی را از محیط اطراف جمعآوری نموده و پس از متمرکز نمودن به داخل مجرای شنوایی منتقل مینماید. از طریق این مجرا اصوات به داخل گوش میانی انتقال مییابند. برخورد اصوات به پرده صماخ به کمک استخوانهای سهگانه به گوش داخلی حلزونی شکل راه یافته و باعث مرتعش نمودن مایع داخل آن میشود. بخش حلزونی گوش از سلولهای مویی شکل کوچکی تشکیل شده است که وظیفه انتقال صدا به اعصاب حسی را بر عهده دارند. با شروع حرکات مداوم این موها، سلولهای عصبی مربوط به آنها نیز تحریک شده و باعث تحریک فیبرهای عصبی میگردند. این تحریکات به مغز میرسند و پس از تجزیه و تحلیل این تحریکات، در نهایت صدا توسط انسان درک میشود. منبع : مرکز اطلاعات علمی تخصصی حمل و نقل و ترافیک
-
[align=justify]اولین وظیفه شما در برخورد با یک مصدوم، بررسی او از نظر وضعیتهای تهدید کننده حیاتی است که نیاز به کمکهای اولیه اورژانس دارند. این بررسی اولیه، تحت عنوان ارزیابی اولیه نامیده میشود. اگر مصدوم با خطر فوری مواجه نیست، باید برای ارزیابی ثانویه اقدام کنید ارزیابی ثانویه پس از آنکه مطمئن شدید مصدوم در معرض خطر فوری نیست و ارزیابی اولیه به پایان رسید ، ارزیابی ثانویه را آغاز کنید. این عمل، شامل پی بردن به ماجرا (اخذ شرح حال) و انجام معاینه فیزیکی است. شرایط موجود مشخص خواهد کرد که در معاینه چقدر باید به جزییات بپردازید. به عنوان مثال، در شرایط سرما و رطوبت که منتظر رسیدن آمبولانس هستید، تنها لازم است به آسیبهای عمده رسیدگی کنید؛ گرم و خشک نگه داشتن مصدوم در اولویت قرار دارد. اگر شخص توانست علایمی را توصیف کند ، بر درمان همان مشکلات تمرکز کنید. گرفتن شرح حال - شرح حال در واقع توصیفی است از نحوه وقوع حادثه، نحوه ادامه پیدا کردن آسیب یا نحوه شروع و تداوم بیماری. برای اخذ شرح حال، از مصدوم سؤال کنید و با ناظرانی که شاهد حادثه بودهاند، گفتگو کنید. سعی کنید تصویر کاملی از موقعیت بسازید. بهعنوان مثال: - مصدوم، آخرین بار در چه زمانی غذا خورده یا چیزی نوشیده است؟ - آیا مصدوم بیماری خاصی دارد یا داروی خاصی مصرف میکند؟ - نیروی ایجادکننده آسیب چقدر شدید بوده است و چگونه اعمال شده است؟ - درباره شرایط محیط سؤال کنید (آیا مصدوم در یک اتاق گرم و دمدار قرار داشته یا در یک اتاق سرد و یا با وزش باد یا باران مواجه شده است؟) - در مورد سن و وضعیت سلامت مصدوم تحقیق کنید: لغزیدن و افتادن یک جوان که بدنی آماده دارد، ممکن است منجر به پیچ خوردن مچ پا یا دست وی شود اما همین حادثه در مورد یک زن سالخورده، احتمالاً منجر به شکستگی بازو یا لگن وی خواهد شد. - هویت مصدوم و در صورت امکان، محل زندگی وی را شناسایی کنید. از این اطلاعات یادداشت برداشته، زمان حادثه و زمان معاینه خود را در آن درج کنید تا بتوانید آن را در اختیار پزشک یا گروه خدمات اورژانس قرار دهید. سرنخهای بیرونی اگر مصدوم قادر به همکاری نیست و یا بیهوش است، برای تعیین وضعیت وی به دنبال سرنخهای بیرونی بگردید (اگر مشکوک به سوءمصرف مواد هستید، مراقب سوزنها و سرنگهای همراه مصدوم باشید). ممکن است با یک کارت ملاقات برای رفتن به بیمارستان یا درمانگاه و یا کارتی که بر روی آن سابقهای از آلرژی، دیابت یا صرع درج شده است، مواجه شوید. اسبسواران یا دوچرخهسواران ممکن است این کارت را در داخل کلاه یا کلاه ایمنی خود قرار دهند. داروها یا غذاها نیز میتوانند سرنخهای ارزشمندی از حادثه در اختیار شما بگذارند؛ به عنوان مثال، بیماران مبتلا به دیابت ممکن است چند حبه قند با خود همراه باشند. به علاوه، افرادی که دچار اختلال شناخته شدهای هستند، ممکن است بر روی گردنبند، دستبند، مدال یا جاکلیدی ویژهای، اطلاعات هشداردهنده طبی داشته باشند. این اشیاء را در کنار مصدوم نگه دارید یا آنها را به دو گروه خدمات اورژانس تحویل دهید. تزریقکننده خودکار: این وسایل محتوی اپینفرین (آدرنالین) بوده، برای افرادی که در معرض شوک آنافیلاکتیک هستند، کاربرد دارند. دستبند هشداردهنده: ممکن است روی آن شماره تلفنی برای دریافت اطلاعات درباره سابقه پزشکی بیمار درج شده باشد. اسپری استنشاقی: وجود یک اسپری استنشاقی معمولاً به این معنی است که مصدوم مبتلا به آسم است. داروها: مثل ترینیتریت گلیسرین برای آنژین صدری یا فنی توئین در صرع نحوه ایجاد آسیب شما میتوانید با مشاهده شرایطی که آسیب در آن رخ داده و نیروهای دخیل در آسیب، سرنخهای بیشتری در مورد آسیبهای احتمالی و شدت آنها به دست آورید. این اطلاعات مفید هستند زیرا به فرد کمک میکنند تا نوع و شدت آسیب را پیشبینی کند. در اکثر موارد، افرادی که در صحنه حادثه یا در زمان آسیب با مصدوم سرو کار دارند (اغلب، ارایهکنندگان کمکهای اولیه) میتوانند این اطلاعات را بهدست آورند. شرایط آسیب نوع و شدت آسیب ناشی از ضربه (مثلاً سقوط از ارتفاع یا ضربه ناشی از تصادف اتومبیل) را در صورت اطلاع داشتن دقیق از نحوه وقوع حادثه، میتوان پیشبینی کرد. بهعنوان مثال، آسیبهای جدی وارد بر سرنشین یک اتومبیل، احتمالاً در ضربه ناشی از تصادم پهلو بیش از تصادم از روبهرو با همان سرعت است. علت این مطلب آن است که بدنه جانبی اتومبیل، محافظت کمتری ایجاد میکند و نمیتواند به انداه قسمت جلوی اتومبیل، انرژی را جذب کند. در رانندهای که کمربند ایمنی بسته و از ناحیه جلو یا عقب اتومبیل تصادف کرده است، میتوان به نوع خاصی از آسیب مشکوک شد. بدن بهطور ناگهانی به یک سمت حرکت میکند اما سر برای یک لحظه قبل از حرکت، عقب میماند. این حالت منجر به حرکت «شلاقی» گردن میشود (شکل مقابل). همچنین مصدوم ممکن است آسیبهایی ناشی از اثر مهاری کمربند ایمنی (مثل کوفتگی یا شکستگی استخوان جناغ سینه و احتمالاً کوفتگی قلب و ریهها) داشته باشد. ممکن است برخی از آسیبهای صورت ناشی از برخورد با فرمان اتومبیل یا کیسه هوای باد شده باشد. نیروهای اعمال شده روی بدن نیروهای پرانرژی وارد شده در یک ضربه، از دیگر عوامل مهم در تعیین نوع و شدت آسیبها هستند. بهعنوان مثال، اگر شخصی از ارتفاع یک متری به روی زمین سخت سقوط کند، احتمالاً دچار کوفتگی خواهد شد ولی آسیب جدی نخواهد دید. با این حال، سقوط از ارتفاع بلندتر از 2 متر، احتمالاً آسیبهای جدیتری (مثل شکستگی دنده یا لگن و خونریزی داخلی ناشی از آسیب به اعضای داخلی) ایجاد میکند. چه سؤالهایی باید پرسید؟ وقتی بر سر یک مصدوم حاضر میشوید، از مصدوم یا شاهدان سؤالاتی را برای پی بردن به نحوه ایجاد آسیب بپرسید. سؤالات احتمالاً میتوانند به صورت زیر باشند: - آیا مصدوم از وسیله نقلیه به بیرون پرتاب شده است؟ - آیا مصدوم کمربند ایمنی را بهطرز صحیح بسته بود؟ - آیا وسیله نقلیه واژگون شد؟ - آیا مصدوم کلاه ایمنی بر سر داشت؟ - مصدوم از چه ارتفاعی سقوط کرد؟ - مصدوم روی چه سطحی سقوط کرد؟ - آیا شواهدی از برخورد مصدوم به یک شیء سخت (مثل کف زمین و یا داشبورد یا شیشه جلوی اتومبیل) وجود دارد؟ این سؤالات به ویژه در مواردی که خود مصدومان قادر نیستند که اطلاعات را در اختیار شما بگذارند، بسیار مهم هستند. تمام اطلاعاتی را که جمعآوری کردهاید، به گروه خدمات اورژانس انتقال دهید . نحوه ایجاد آسیب «شلاقی» در یک تصادف اتومبیل، به دلیل نیروهای ناگهانی که به بدن وارد میشوند، ممکن است سر به عقب رفته، سپس به سرعت به جلو حرکت کند (یا برعکس). این حرکت به آسیب «شلاقی» همراه با کشیدگی عضلات و رباطهای گردن منجر میشود. [/align]
