لطفا جهت استفاده از تمام مطالب ثبت نام کنید
جستجو در تالارهای گفتگو
در حال نمایش نتایج برای برچسب های 'سین'.
3 نتیجه پیدا شد
-
-
چرا هفت سین [align=justify]چرا هفتسین؟ چرا مثلا شش سین یا پنج سین نمی گذاریم و همه می كوشیم حتما تعداد سینهای مان را به هفت تا برسانیم؟ در ایران باستان، جشن هایی به مناسبت های گوناگون ملی و مذهبی برگزار می شد. اما از آن میان، هفت جشن جزو جشن های واجب به شمار می آمد كه شش جشن، جشن های گاهانبار یا سالگرد آفرینش های شش گانه بود. این جشن ها به ترتیب عبارت اند از: «مید یوزرم گاه»، جشن میانه بهار كه از ۱۱ تا ۱۵ اردیبهشت به مناسبت سالگرد آفرینش آسمان برگزار می شد. «میذ یوشم گاه» جشن نیمه تابستان از ۱۱ تا ۱۵ تیر به مناسبت سالگرد آفرینش آب «پیتی شهیم گاه»، به معنی «دانه آور»، سالگرد آفرینش زمین و فصل گردآوری غله است كه از ۲۶ تا ۳۰ شهریور برگزار می شد. «ایا سرم گاه»، از ۲۶ تا ۳۰ مهر است و سالگرد آفرینش گیاه و «برگشت» معنی می دهد، چون چوپان با گله بر می گردد و آغاز زمستان است. «مید یاریم گاه» به معنی «میان سال» كه سالگرد آفرینش چارپای مفید است و جشن میان زمستان، زمانی است كه برای دام انبار زمستانی می شود. «همسپد میدم گاه» به معنی «با هم بودن و با هم گرد آمدن» كه سالگرد آفرینش انسان است و پنج روز آخر سال برگزار می شود. هفتمین جشن از اعیاد هفتگانه واجب «نوروز» است. رسم های بسیاری هم در حاشیه این جشن رواج داشت كه با عدد هفت پیوند خورده بود. به عنوان مثال، در میز سیمین مقابل شاه وقت، هفت گونه غله و شاخه های هفت نوع درخت را می نهادند، روی همان میز هفت بشقاب كاشی سفید و هفت درهم سفید از سكه های ضرب شده در عرض سال. رسم دیگری كه هنوز در برخی روستاهای زردشتی نشین رعایت می شود، كشت هفت نوع بذر در ظرف های كوچك است تا اینكه برای نوروز سبزی و طراوت فراهم باشد. در قدیم، هفت «سینی» از دانه هایی كه بركت به سفره ها می آورد، می رویاندند و بر خوان نوروزی می نهادند. «سینی» معرب «چینی» است كه در قدیم به طبق های بزرگی كه از چین آورده بودند، گفته می شد. احتمالا هفت «سین» بازمانده همین هفت «سینی» است و یا نمادی از «سبزه» و «سرسبزی» با گذشت زمان، هفت «سینی» با هفت میوه یا گل یا سبزی كه با «سین» آغاز می شوند و هر یك نشانه ای از باروری و تندرستی هستند، تلفیق شده است. این هفت «سین» كدام اند و هر یك نماد چیست؟ «سبزه» نودمیده است، «سنبل» خوش بر و خوشبو، «سیب» میوه بهشتی و نمادی از زایش، «سمنو» مائده تهیه شده از جوانه گندم كه یادآور بخشی از آیین های باستانی ایران است، «سنجد» كه بوی برگ و شكوفه درخت آن محرك عشق و دلباختگی است، «سیر» دارویی برای تندرستی، «سپند» به معنی «مقدس» كه دوركننده بیماری ها و دافع چشم بد است. امروزه، برخی اقلام سفره هفت «سین» فراموش گشته و یا «سین» های آن در برخی خانواده جا به جا گشته است. مثلا گذاشتن «سركه» نماد ترشی و «سماق» نماد بیكاری و سماق مكیدن روی سفره هفت «سین» مناسبت ندارد. علاوه بر «سین ها» بر این سفره آینه نیز می گذاریم كه نور و روشنایی می تاباند، شمع می افروزیم كه روشنایی و تابش آتش را به یاد می آورد و شاید بازمانده جشن سوری و جشن های آتش باشد؛ تخم مرغ كه تمثیلی از نطفه و باروری است. كاسه آب زلال به نشانه همه آب های خوب جهان و ماهی زنده در آب، به نشانه تازگی و شادابی؛ عسل و نقل و شیرینی و دیگر چیزهایی كه بنا به رسم خاص هر شهر و روستا و خانواده ای بر این سفر می افزودند. گذاشتن چند شاخه بیدمشك روح افزا نیز بر زیبایی سفره می افزاید. وجود قرآن یا دیگر كتاب های دین بر سر سفره هفت «سین» برای راندن دیوان و شیطان از محیط خانه است. گذاشتن نمونه ای از غلات (معمولا نان و برنج) و حبوبات و همچنین در برخی خانواده ها گذاشتن شیر و فرآورده های شیری به نشانه تضمین بركت خانه متداول است. در برخی خانواده ها، به ویژه در میان هم میهنان زردشتی، هفت «شین» نیز معمول است كه باید ناشی از شبیه سازی «شین» با «سین» باشد و نیز شاید به این دلیل كه شهد و شكر از دیرباز از بنیادی ترین مائده های این خوان بوده اند. حتی از هفت «میم» نیز سخن گفته اند كه برخی مرغ، ماهی، ماست، مویز و ... بر خوان نوروزی می گذاشتند. روی هم رفته، هفت سین نوروزی در جاهای متفاوت به شكل های متفاوت برگزار می شده است كه برخی نمونه های آن در نوروزنامه آمده است. این اقلام و مراسم هیچ گاه در طول تاریخ ثابت نبوده اند. بستگی به شرایط، قومیت ها، باورها و اعتقادات دارد حتی برگزاری این مراسم در هر خانواده متفاوت است. اصولا چرا باید این مراسم در نقاط مختلف ثابت باشد؟ هر كسی به شكلی برگزار می كرده، گاهی هدف های سیاسی پشت قضیه بوده است و گاهی اهداف دیگر. نمی توان گفت مراسم سال نو و هفت سین از اصلی آمده و دگرگون شده اند. بلکه در طول تاریخ شكل گرفته اند و مردم هم به دلایل مختلف آنها را سال ها حفظ و برگزار كرده اند. تنها چیزی كه شاید در این مراسم ثابت مانده است، عدد «هفت» آن باشند كه با هفتم بودن جشن نوروز در اعیاد هفتگانه واجب توجیه می شود. به نظر زنده یاد دكتر «مهرداد بهار» اسطوره شناس فقید، شاید این عدد «هفت» با هفت سیاره نیز ارتباط داشته باشد كه تصور می شد سرنوشت بشر در دست آنها است و این امر در تقدس عدد هفت موثر بود. شاید تصور می شد كه اگر كسی هر هفت تا را در اختیار داشته باشد و نظر لطف هر هفت سیاره را به خود جلب كند، خوشبخت خواهد بود. منابع: - آموزگار، ژاله؛ نوروز، كلك، ش ۲۴-۲۳، بهمن و اسفند ۱۳۷۰، صص ۱۹-۳۱. - بویس، مری؛ «جشن های ایرانیان»، ترجمه همایون صنعتی زاده، سروش پیرمغان. - (یادنامه جمشید سروشیان)، به كوشش كتایون مزداپور، تهران: انتشارات ثریا، ۱۳۸۱. - بهار، مهرداد؛ جستاری چند در فرهنگ ایران، تهران: فكر روز، ۱۳۷۴. آرزو رسولی [/align]
-
