لطفا جهت استفاده از تمام مطالب ثبت نام کنید
جستجو در تالارهای گفتگو
در حال نمایش نتایج برای برچسب های 'ندارد'.
3 نتیجه پیدا شد
-
محققین دانمارکی اعلام کردند: موبایل هیچ ربطی به سرطان مغز ندارد
amid پاسخی ارسال کرد برای یک موضوع در دانستنیهای پزشکی
در سالهای اخیر، یکی از داغترین مباحث مربوط به سلامت در محافل گیکی، بحث امواج موبایل و تاثیر آنها بر بدن بوده و هر از چندگاهی یافته هایی به نفع یا ضرر این امواج گزارش شده اند. پیش از این هم در نارنجی مطالبی در مورد قدرت این امواج و تاثیر آنها در سلامت خوانده اید، اما به نظر می رسد که تحقیقی که اخیرا دانمارکی ها در این باره انجام داده اند بتواند نقطه پایانی بر همه حرف و حدیثها بگذارد، چرا که این تحقیق در نوع خود بزرگترین و مفصلترین مطالعه در این رابطه است که بر روی بیش از سه و نیم میلیون نفر انجام شده است. معروف است که دانمارکی ها پرونده سلامت پر و پیمانی برای شهروندانشان تشکیل می دهند و همه زیر و بم بهداشت و سلامت شهروندانشان در آنها درج می شود. عده ای از پزشکان دانمارکی از این بستر استفاده کرند و پرونده های سلامت بیش از سه و نیم میلیون نفر دانمارکی را از نظر بروز سرطانهای مغز و سایر سرطانهای سیستم عصبی مورد بررسی قرار دادند. آنها پرونده سلامت افرادی را که قبل از سال 1995 با شرکتهای موبایل قرارداد داشتند با افراد بدون قرار داد موبایل مقایسه کردند. با توجه به اینکه این تحقیق چند دهه به عقب بر می گردد، بیشتر افراد مورد مطالعه در معرض میزانهای بالای تشعشات (رایج در نسلهای اول تلفن همراه) قرار داشته اند. همچنین سالیان طولانی در معرض تشعشعات موبایل بوده و زمان کافی برای بروز علائم مرتبط با بیماری داشته اند. در یک دوره بیش از 18 ساله، 10729 مورد سرطان شناسایی شده بود که 9883 مورد آن در بین افراد فاقد قرارداد موبایل (حدود 3.2 میلیون نفر) بوده و 846 مورد نیز در بین 358,403 نفر دارای قرارداد رخ داده است. با توجه به این داده ها، خطر ابتلا به سرطان سیستم عصبی در دو گروه تفاوت چندانی نشان نمی دهد. بنابراین تا زمانی که پژوهشگران جناح مقابل نتوانسته اند تحقیق میلیونی دیگری برپا کنند و خلاف ادعای دانمارکی ها را ثابت کنند، می توانید با خیال راحت از تکنولوژی ارتباطی روز استفاده کنید و با لبخندی از کنار تبلیغات بی پایه "برچسبهای ضد تشعشع و ضد سرطان برای موبایل" بگذرید. -
چرا هیچ کس دوست ندارد بند دوم مرغ سحر را بخواند؟
irsalam پاسخی ارسال کرد برای یک موضوع در مقالات ادبی
چرا هیچ کس دوست ندارد بند دوم مرغ سحر را بخواند؟ مرغ سحرنیازی به معرفی ندارد. سروده ای از محمدتقی بهار در دوران مشروطه که پس از آغاز حکومت رضا شاه به صورت ترانه اجرا شد. آهنگ این اثر، از مرتضی نی داوود، فوق العاده زیباست. آهنگ باو جود گیرایی زیر و بالای چندانی ندارد بنابراین حتی کسانی که با خوانندگی آشنایی ندارند می توانند آن را به راحتی بخوانند. اکثر خوانندگان نامی نیز اجرایی از مرغ سحر را به نام خود ثبت کرده اند که می توان به ملوک ضرابی، قمرالملوک وزیری، نادر گلچین، هنگامه اخوان، محمدرضا شجریان و نیز اجراهای متفاوتی از فرهاد، همای و محسن نامجو اشاره کرد :آنچه تا کنون به عنوان مرغ سحر شنیده ایم عبارت است از بند اول این شعر مرغ سحر ناله سرکن، داغ مرا تازه تر کن ز آه شرر بار این قفس را بَر شِکَنُ و زیر و زِبَر کن بلبل پَر بسته ز کنج قفس درآ، نغمهٔ آزادی نوع بشر سرا وَز نفسی عرصهٔ این خاک تیره را. پر شرر کن ظلم ظالم، جور صیاد آشیانم داده بر باد ای خدا، ای فـلک، ای طبیعت، شام تاریک ما را سحر کن نوبهار است، گل به بار است، ابر چشمم، ژالهبار است این قفس، چون دلم، تنگ و تار است شعله فکن در قفس ای آه آتشین دست طبیعت گل عمر مرا مچین جانب عاشق نِگَه ای تازه گل از این، بیشتر کن مرغ بیدل شرح هجران مختصر٬ مختصر کن اماشاید خیلی ها ندانند که این فقط نیمی از مرغ سحر استو این شعر بند دومی دارد که تقریبا هیچ خواننده ای تمایلی به خواندن آن ندارد :بند دوم می گوید عمر حقیقت به سر شد، عهد و وفا بی اثر شد ناله عاشق، ناز معشوق، هر دو دروغ و بی ثمر شد راستی و مهر و محبت فسانه شد قول و شرافت همگی از میانه شد از پی دزدی، وطن و دین بهانه شد دیده تر کن جور مالک، ظلم ارباب، زارع از غم گشته بی تاب ساغر اغنیا پر میناب، جام ما پر ز خون جگر شد ای دل تنگ ناله سر کن، از مساوات صرف نظر کن ساقی گلچهره بده آب آتشین، پردهٔ دلکش بزن ای یار دلنشین ناله بر آر از قفس ای بلبل حزین کز غم تو، سینه من، پر شرر شد، پر شرر شد اما چرا کسی این بند را دوست ندارد؟ بند اول شعری انقلابی استکه به دستگاه ظلم می تازد، از زندانی و در قفس بودن آزادی خواهان گله می کند، آرزوی پایان شب تار ملت را دارد و مردم را به قیام و انقلاب جهت پایان دادن به ظلم و شکستن قفس فرا می خواند اما بند دوم شعری اجتماعی است.شاعر در این بند از رواج دروغ، منسوخ شدن حقیقت طلبی، از بین رفتن عشق واقعی میان عاشق و معشوق و گم شدن مهر و محبت و شرافت گله می کند و از کسانی می نالد که وطن و دین را بهانه ای برای دزدی کرده اند. اینان چه کسانی هستند؟ تنها حاکمان یا تمامی مردم؟ فضای حاکم بر این بخش از شعر به مورد دوم اشاره دارد. همچنین زمانی که شعر از جور مالک و ارباب شکایت می کند اغنیا را به عنوان طبقه ای از جامعه به باد نقد می گیرد نه به عنوان بخشی از وابستگان دولت در بند اول پیشنهاد شعله فکندن در قفس که همانا براندازی حکومت ظالم است مطرح می شود اما در مورد بند دوم شاعر هیچ راه حلی نمی یابد و در نهایت بلبل را فقط به بر آوردن ناله های حزین از دورن این قفس خود ساخته فرا می خواند مردم ما همیشه دوست داشته اند که ریشه مشکلات را در حکومت بشناسند و خود را از هر گونه اشکالی مبرا بدانند از این روی خوانندگان همان بخشی از مرغ سحر را خوانده اند و می خوانند که مورد پسند عامه مردم است. جالب این جاست که برخی بی توجهی به بند دوم را به دلیل سیاسی بودن آن دانسته اند که چنین دیدگاهی موجب شگفتی است -
[align=justify]«نمیتوانم در این دنیای خاکی با ما زندگی میکرد و در زندگی همه ما حضور داشت. متاسفانه هر جا که میرفتیم نام او را میشنیدیم. اینک ما "نمیتوانم" را در جایگاه ابدی اش به خاک سپردهایم.» بچه ها روی شش نیمکت پنج نفره می نشستند و میز معلم هم رو به روی آنها بود. بسیاری از جنبه های این کلاس شبیه کلاسهای ابتدایی بود، با این همه روزی که من برای اولین بار وارد کلاس شدم احساس کردم در جو آن، هیجانی لطیف نهفته است. "دونا" معلم مدرسه ابتدایی شهر کوچکی در میشیگان، دو سال تا بازنشستگی فرصت داشت. درضمن به عنوان عضو داوطلب در برنامه "بهبود و پیشرفت آموزش استان" که من آن را سازماندهی کرده بودم، شرکت داشت. من هم به عنوان بازرس در کلاسها شرکت می کردم و سعی داشتم درامر آموزش تسهیلاتی را فراهم آورم. آن روز به کلاس "دونا" رفتم و روی نیمکت ته کلاس نشستم. شاگردان سخت مشغول پرکردن اوراقی بودند. به شاگرد ۱۰ ساله کنار دستم نگاه کردم و دیدم ورقه اش را با جملاتی که با "نمی توان " شروع شده اند پر کرده است. "من نمیتوانم درست به توپ فوتبال لگد بزنم."، " من نمی توانم عددهای بیشتر از سه رقم را تقسیم کنم." نصف ورقه را پر کرده بود و هنوز هم با اراده و سماجت عجیبی به این کار ادامه می داد. از جا بلند شدم و روی کاغذهای همه شاگردان نگاهی انداختم. همه کاغذها پر از " نمی*توانم "ها بود. کنجکاویم سخت تحریک شده بود. تصمیم گرفتم نگاهی به ورقه معلم بیندازم. دیدم که او سخت مشغول نوشتن " نمی*توانم " است. "من نمی*توانم مادر "جان" را وادار کنم به جلسه معلم*ها بیاید." "من نمی*توانم آلن را وادار کنم به جای مشت از حرف استفاده کند." سردر نمی*آوردم که این شاگردها و معلمشان چرا به جای استفاده از جملات مثبت به جملات منفی روی آورده*اند. سعی کردم آرام بنشینم و ببینم عاقبت کار به کجا می*کشد. شاگردان ۱۰ دقیقه دیگر هم نوشتند. خیلی ها یک صفحه را پر کرده بودند و می خواستند سراغ صفحه جدیدی بروند. گفت: همان یک صفحه کافی است. صفحه دیگر را شروع نکنید. بعد از بچه*ها خواست که کاغذهایشان را تا کنند و یکی یکی نزد او بروند. روی میز معلم یک جعبه خالی کفش بود. بچه ها کاغذ هایشان را داخل جعبه انداختند. وقتی همه کاغذها جمع شدند،" دونا " در جعبه را بست، آن را زیر بغلش زد و همراه با شاگردانش از کلاس بیرون رفتند. من پشت سرآن*ها راه افتادم. وسط راه، " دونا " رفت و با یک بیل برگشت. بعد راه افتاد و بچه*ها هم پشت سرش راه افتادند. بالاخره به انتهای زمین بازی که رسیدند، ایستادند. بعد زمین را کندند. آن*ها می*خواستند " نمی*توانم "های خود را دفن کنند! کندن زمین ۱۰ دقیقه*ای طول کشید. چون همه بچه*های کلاس چهارم دوست داشتند در این کار شرکت کنند. وقتی که سه چهارمتری زمین را کندند، جعبه " نمی*توانم"*ها را ته گودال گذاشتند و به سرعت روی آن خاک ریختند. سی و یک شاگرد ۱۰ یازده ساله دور قبر ایستاده بودند. هر کدام از آنها حداقل یک ورقه پر از " نمی توانم" درآن قبر دفن کرده بود. معلمشان هم همین طور! دراین موقع " دونا " گفت: دوستان! ما امروز جمع شده ایم تا یاد و خاطره " نمی توانم" را گرامی بداریم. او در این دنیای خاکی با ما زندگی می*کرد و در زندگی همه ما حضور داشت. متاسفانه هر جا که میرفتیم نام او را می*شنیدیم، در مدرسه، در انجمن شهر، در ادارات و... اینک ما " نمی*توانم" را در جایگاه ابدی اش به خاک سپرده*ایم. البته یاد او در وجود خواهر و برادرهایش یعنی " می*توانم "، " خواهم توانست" و " همین حالا شروع خواهم کرد" باقی خواهد ماند. آن*ها به اندازه این خویشاوند مشهورشان شناخته شده نیستند، ولی هنوز هم قدرتمند و قوی هستند. شاید روزی با کمک شما شاگردها، آنها سرشناس تر از آن چه هستند، بشوند. هنگامی که به این سخنرانی گوش می*کردم فهمیدم که این شاگردان هرگز چنین روزی را فراموش نخواهند کرد. این حرکت شکوهمند سمبولیک چیزی بود که برای همه عمر به یاد آن*ها می ماند و در ضمیر ناخود آگاه آن*ها حک می شد. آن*ها " نمی*توانم"های خود را نوشته و طی مراسمی تدفین کرده بودند. این تلاش شکوهمند، بخشی از خدمات آن معلم ستوده بود. هر وقت شاگردی می گفت: " نمی توانم"، دونا به اعلامیه اشاره می کرد و شاگرد به یاد می آورد که " نمی توانم" مرده است و او را به خاک سپرده اند. حالا سال ها از آن روز گذشته است و من هر وقت می خواهم به خود بگویم که " نمیتوانم" به یاد اعلامیه فوت "نمی توانم" و مراسم تدفین او می افتم...[/align] منبع:روزنامه ایران