اسفند ۱۴۰۰

دوست گرامی آقای رضا سیمی این شعر را برای گنجور ارسال کرده‌اند که به گفتهٔ ایشان در کتابهای فارسی بچه‌ها چاپ شده…

زن در ایران، پیش از این گویی که ایرانی نبود پیشه‌اش، جز تیره‌روزی و پریشانی نبود زندگی و مرگش اندر کنج عزلت می‌گذشت…

برهنمائی چشم، این ره خطا رفتم گناه دیدهٔ من بود، این خطاکاری

سزای رنجبر گلشن امید، بس است بدامن چمنی، گلبنی نشانیدن

خیال کژ به کار کژ گواهی است سیاهی هر کجا باشد، سیاهی است به از پرهیزکاری، زیوری نیست چو اشک دردمندان، گوهری نیست…

دور جهان، خونی خونخوارهاست محکمهٔ نیک و بد کارهاست

با قضا، چیره زبان نتوان بود که بدوزند، گرت صد دهن است

طائری کز آشیان، پرواز بهر آز کرد کیفرش، فرجام بال و پر بخون آلودن است

دل پاکیزه، بکردار بد آلوده مکن تیرگی خواستن، از نور گریزان شدن است

بکوش و دانشی آموز و پرتوی افکن که فرصتی که ترا داده‌اند، بی بدل است