رباعی شمارهٔ ۵۸

گویند مرو در پی آن سرو بلند

انگشت نمای خلق بودن تا چند؟

بی‌فایده پندم مده ای دانشمند

من چون نروم که می‌برندم به کمند؟

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.