سعدی

چو دوستان تو را بر تو دل بیازارم چه حسن عهد بود پیش نیکمردانم بلی حقیقیت دعوی دوستی آنست که دشمنان تو را بر تو دوست…

از نفس پرور هنروری نیاید و بی هنر سروری را نشاید چو گاو ار همی بایدت فربهی چو خرتن به جور کسان در دهی

جوان گوشه نشین شیر مرد راه خداست که پیر خود نتواند ز گوشه‌ای بر خاست

گه اندر نعمتی مغرور و غافل گه اندر تنگ دستی خسته و ریش چو در سرا و ضرّا حالت این است ندانم کی به حق پردازی از…

حکیمی را پرسیدند چندین درخت نامور که خدای عزوجل آفریده است و برومند هیچ یک را آزاد نخوانده‌اند مگر سرو را که…

ارادت بی چون یکی را از تخت شاهی فرو آرد و دیگری را در شکم ماهی نکو دارد وقتیست خوش آن را که بود ذکر تو مونس ور خود…

کس نبیند بخیل فاضل را که نه در عیب گفتنش کوشد

گر به محشر خطاب قهر کند انبیا را چه جای معذرتست

تمام شدکتاب گلستان والله المستعان به توفیق باری عزّ اسمه. درین جمله چنان که رسم مؤلفانست از شعر متقدمان به طریق…

نیک بختان به حکایت و امثال پیشینیان پند گیرند زان پیشتر که پسینیان به واقعه او مثل زنند. دزدان دست کوته نکنند تا…