باب اول در عدل و تدبیر و رای

گرت خویش دشمن شود دوستدار ز تلبیسش ایمن مشو زینهار که گردد درونش به کین تو ریش چو یاد آیدش مهر پیوند خویش بد اندیش…

به تدبیر جنگ بد اندیش کوش مصالح بیندیش و نیت بپوش منه در میان راز با هر کسی که جاسوس همکاسه دیدم بسی سکندر که با…

مگو جاهی از سلطنت بیش نیست که ایمن‌تر از ملک درویش نیست سبکبار مردم سبک‌تر روند حق این است و صاحبدلان بشنوند تهیدست…

همی تا برآید به تدبیر کار مدارای دشمن به از کارزار چو نتوان عدو را به قوت شکست به نعمت بباید در فتنه بست گر اندیشه…

شنیدم که یک بار در حله‌ای سخن گفت با عابدی کله‌ای که من فر فرماندهی داشتم به سر بر کلاه مهی داشتم سپهرم مدد کرد و…

دلاور که باری تهور نمود بباید به مقدارش اندر فزود که بار دگر دل نهد بر هلاک ندارد ز پیکار یأجوج باک سپاهی در آسودگی…

نکوکار مردم نباشد بدش نورزد کسی بد که نیک افتدش شر انگیز هم در سر شر رود چو کژدم که با خانه کمتر رود اگر نفع کس در…

به پیکار دشمن دلیران فرست هزبران به آورد شیران فرست به رای جهاندیدگان کار کن که صید آزموده‌ست گرگ کهن مترس از…

گزیری به چاهی در افتاده بود که از هول او شیر نر ماده بود بداندیش مردم بجز بد ندید بیفتاد و عاجزتر از خود ندید همه…

حکایت کنند از یکی نیکمرد که اکرام حجاج یوسف نکرد به سرهنگ دیوان نگه کرد تیز که نطعش بینداز و خونش بریز چو حجت نماند…