مواعظ

گهی کاندر بلا مانی ... ... ... خدا خوانی چو بازت عافیت بخشد سر از طاعت بگردانی

ز خیرت خیر پیش آید، بکن چندانکه بتوانی مکافات بدی کردن، نمی‌گویم تو خود دانی

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟ از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد لیکن نه به اختیار…

اگر بریان کند بهرام، گوری نه چون پای ملخ باشد ز موری

نداند آنکه درآورد دوستان از پای که بی‌خلاف بجنبند دشمنان از جای

این باد و بروت و نخوت اندر بینی آن روز که از عمل بیفتی بینی

آن گوی که طاقت جوابش داری گندم نبری به خانه چون جو کاری

مردی نه به قوتست و شمشیرزنی آنست که جوری که توانی نکنی

به پارسایی و رندی و فسق و مستوری چو اختیار به دست تو نیست معذوری

چو نفس آرام می‌گیرد چه در قصری چه در غاری چو خواب آمد چه بر تختی چه در پایان دیواری