رباعیات

تا کی به جمال و مال دنیا نازی آمد گه آنکه راه عقبی سازی ای دیر نشسته وقت آنست که جای یک چند به نوخاستگان پردازی

ای غایب چشم و حاضر دل چونی؟ وی شاخ گل شکفته در گل چونی؟ یک بار نگویی به رفیقان وداع کاخر تو در آن اول منزل چونی؟

در مرد چو بد نگه کنی زن بینی حق باطل و نیکخواه دشمن بینی نقش خود تست هر چه در من بینی با شمع درآ که خانه روشن بینی

تا دل به غرور نفس شیطان ندهی کز شاخ بدی کس نخورد بار بهی الا که ذخیرهٔ قیامت بنهی ور نه نشود اسه پر از دیگ تهی

ای یار کجایی که در آغوش نه‌ای و امشب بر ما نشسته چون دوش نه‌ای ای سر روان و راحت نفس و روان هر چند که غایبی فراموش…

گر کان فضائلی وگر دریایی بی‌راحت خلق باد می‌پیمایی ور با همه عیبها کریم آسایی عیبت هنرست و زشتیت زیبایی

از دست مده طریق احسان پدر تا بر بخوری ز ملک و فرمان پدر جان پدرت از ان جهان می‌گوید زنهار خلاف من مکن جان پدر

گر آدمیی بادهٔ گلرنگ بخور بر نالهٔ نای و نغمهٔ چنگ بخور گر بنگ خوری چو سنگ مانی بر جای یکباره چو بنگ می‌خوری سنگ…

چون خیل تو صد باشد و خصم تو هزار خود را به هلاک می‌سپاری هش دار تا بتوانی برآور از خصم دمار چون جنگ ندانی آشتی عیب…

چون زهرهٔ شیران بدرد نالهٔ کوس بر باد مده جان گرامی به فسوس با آنکه خصومت نتوان کرد بساز دستی که به دندان نتوان برد…