قصاید

ای نفس اگر به دیدهٔ تحقیق بنگری درویشی اختیار کنی بر توانگری ای پادشاه شهر چو وقتت فرا رسد تو نیز با گدای محلت…

بزن که قوت بازوی سلطنت داری که دست همت مردانت می‌دهد یاری جهان‌گشای و عدو بند و ملک‌بخش و ستان که در حمایت صاحبدلان…

گرین خیال محقق شود به بیداری که روی عزم همایون ازین طرف داری خدای را که تواند گزارد شکر و سپاس یکی منم که به مدحش…

وجودم به تنگ آمد از جور تنگی شدم در سفر روزگاری درنگی جهان زیر پی چون سکندر بریدم چو یأجوج بگذشتم از سد سنگی برون…

دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی زنهار بد مکن که نکردست عاقلی این پنج روزه مهلت ایام آدمی آزار مرمان نکند جز مغفلی…

دریغ روز جوانی و عهد برنایی نشاط کودکی و عیش خویشتن رایی سر فروتنی انداخت پیریم در پیش پس از غرور جوانی و دست…

شبی و شمعی و گوینده‌ای و زیبایی ندارم از همه عالم دگر تمنایی فرشته رشک برد بر جمال مجلس من گر التفات کند چون تو…

هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل به صورتی ندهد صورتیست لایعقل اگر همین خور و خوابست حاصل از عمرت به هیچ کار نیاید…

در بهشت گشادند در جهان ناگاه خدا به چشم عنایت به خلق کرد نگاه امید بسته برآمد صباح خیر دمید به دور دولت سلجوقشاه…

ان هوی النفس یقد العقال لایتهدی و یعی ما یقال خاک من و تست که باد شمال می‌بردش سوی یمین و شمال ما لک فی‌الخیمة…