مثنویات

حرص فرزند آدم نادان مثل مورچست در میدان این یکی مرده زیر پای دواب آن یکی دانه می‌برد به شتاب

پیری اندر قبیلهٔ ما بود که جهاندیده‌تر ز عنقا بود صد و پنجه بزیست یا صد و شصت بعد از آن پشت طاقتش بشکست دست ذوق از…

سپاس و شکر بی‌پایان خدا را برین نعمت که نعمت نیست ما را بسا مالا که بر مردم وبالست مزید ظلم و تأکید ضلالست مفاصل…

حدیث پادشاهان عجم را حکایت نامهٔ ضحاک و جم را بخواند هوشمند نیکفرجام نشاید کرد ضایع خیره ایام مگر کز خوی نیکان پند…

حرامش باد بدعهد بداندیش شکم پرکردن از پهلوی درویش شکم پر زهرمارش بود و کژدم که راحت خواهد اندر رنج مردم روا دارد…

سلطان باید که خیر درویش خواهد، نه مراد خاطر خویش تا او به مراد خود شتابد درویش مراد خود بیابد

آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد هر کسی را هر چه لایق بود داد گر توانا بینی ار کوتاه دست هر که را بینی چنان باید که هست…

دوام دولت اندر حق شناسیست زوال نعمت اندر ناسپاسی است اگر فضل خدا بر خود بدانی بماند بر تو نعمت جاودانی چه ماند از…

کتاب از دست دادن سست راییست که اغلب خوی مردم بیوفاییست گرو بستان نه پایندان و سوگند که پایندان نباشد همچو پابند

الا تا ننگری در روی نیکو که آن جسمست و جانش خوی نیکو اگر شخص آدمی بودمی به دیدار همین ترکیب دارد نقش دیوار