مواعظ

صاحبدل نیک سیرت علامه گو کفش دریده باش و خلقان جامه

خدا را در فراخی خوان و در عیش و تن آسانی نه چون کارت به جان آید خدا از جان و دل خوانی

کرم به جای فروماندگان چو نتوانی مروتست نه چندانکه خود فرومانی

گهی کاندر بلا مانی ... ... ... خدا خوانی چو بازت عافیت بخشد سر از طاعت بگردانی

ز خیرت خیر پیش آید، بکن چندانکه بتوانی مکافات بدی کردن، نمی‌گویم تو خود دانی

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟ از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد لیکن نه به اختیار…

اگر بریان کند بهرام، گوری نه چون پای ملخ باشد ز موری

مکن عمر ضایع به افسوس و حیف که فرصت عزیزست و الوقت سیف

با هر کسی به مذهب وی باید اتفاق شرطست یا موافقت جمع یا فراق

بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود