باب هشتم در آداب صحبت

خامشی به که ضمیر دل خویش با کسی گفتن و گفتن که مگوی سخنی در نهان نباید گفت که بر انجمن نشاید گفت

امروز بکش چو می‌توان کشت کاتش چو بلند شد جهان سوخت کند کمان را دشمن که به تیر می‌توان دوخت

سخن میان دو دشمن چنان گوی که گر دوست گردند شرم زده نشوی. میان دو کس جنگ چون آتشست سخن چین بدبخت هیزم کشست میان دو…

بشوی ای خردمند از آن دوست دست که با دشمنانت بود هم نشست

چون در امضای کاری متردّد باشی آن طرف اختیار کن که بی آزارتر برآید

تا کار بزر بر می‌آید جان در خطر افکندن نشاید حلالست بردن به شمشیر دست

عالم ناپرهیزگار کور مشعله دار است

ملک از خردمندان جمال گیرد و دین از پرهیزگاران کمال یابد پادشاهان به صحبت خردمندان از آن محتاج ترند که خردمندان به…

مال از بهر آسایش عمرست نه عمر از بهر گرد کردن مال عاقلی را پرسیدند نیک بخت کیست و بدبختی چست گفت نیک بخت آن که خورد…

موسی علیه السلام قارون را نصیحت کرد که اَحْسَن کما اَحسنَ اللهُ الیکنشنید و عاقبتش شنیدی خواهی که ممتع شوی از دنیی…

دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت و نکرد علم چندان که بیشتر…

علم از بهر دین پروردنست نه از بهر دنیا خوردن هرکه پرهیز و علم و زهد فروخت خرمنی گرد کرد و پاک بسوخت