پروین اعتصامی

بکوش و دانشی آموز و پرتوی افکن که فرصتی که ترا داده‌اند، بی بدل است

دل پاکیزه، بکردار بد آلوده مکن تیرگی خواستن، از نور گریزان شدن است

طائری کز آشیان، پرواز بهر آز کرد کیفرش، فرجام بال و پر بخون آلودن است

با قضا، چیره زبان نتوان بود که بدوزند، گرت صد دهن است

دور جهان، خونی خونخوارهاست محکمهٔ نیک و بد کارهاست

خیال کژ به کار کژ گواهی است سیاهی هر کجا باشد، سیاهی است به از پرهیزکاری، زیوری نیست چو اشک دردمندان، گوهری نیست…

سزای رنجبر گلشن امید، بس است بدامن چمنی، گلبنی نشانیدن

برهنمائی چشم، این ره خطا رفتم گناه دیدهٔ من بود، این خطاکاری

زن در ایران، پیش از این گویی که ایرانی نبود پیشه‌اش، جز تیره‌روزی و پریشانی نبود زندگی و مرگش اندر کنج عزلت می‌گذشت…

دوست گرامی آقای رضا سیمی این شعر را برای گنجور ارسال کرده‌اند که به گفتهٔ ایشان در کتابهای فارسی بچه‌ها چاپ شده…